Pronunciation: /anbɾuːkn̩/
verb
Syllabication: an·bru·ken
[1]
peripheral vocabulary
Low Saxon:
German:
Examples:

Verbforms:

infinitive:
an­bru­ken
past participle:
an­bruukt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
present:
ik bruuk an
du bruukst an
he/se/dat bruukt an
wi bruukt an
ji bruukt an
se bruukt an
past:
ik bruuk an
du bruukst an
he/se/dat bruuk an
wi bru­ken an
ji bru­ken an
se bru­ken an
perfect:
ik heff an­bruukt
du hest an­bruukt
he/se/dat hett an­bruukt
wi hebbt an­bruukt
ji hebbt an­bruukt
se hebbt an­bruukt
conjunctive:
ik bruuk an
du bruukst an
he/se/dat bruuk an
wi bru­ken an
ji bru­ken an
se bru­ken an
imperative:
bruuk an!
bruukt an!
infinitive:
an­bru­ken
past participle:
an­bruukt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
present:
ik bruuk an
du brookst an
he/se/dat brookt an
wi bruukt an
ji bruukt an
se bruukt an
past:
ik bruuk an
du bruukst an
he/se/dat bruuk an
wi bru­ken an
ji bru­ken an
se bru­ken an
perfect:
ik heff an­bruukt
du hest an­bruukt
he/se/dat hett an­bruukt
wi hebbt an­bruukt
ji hebbt an­bruukt
se hebbt an­bruukt
conjunctive:
ik bruuk an
du bruukst an
he/se/dat bruuk an
wi bru­ken an
ji bru­ken an
se bru­ken an
imperative:
bruuk an!
bruukt an!

Etymology:

Compound word constructed from: an + bruken