Utspraak op Platt: /afbɾuːkn̩/
Verb
Sülven: af·bru·ken
[1]
Opbowoortschatt
düütsch:
Bispelen:
De Bessen is al ganz afbruukt.

Verbformen:

Infinitiv:
af­bru­ken
PPP:
af­bruukt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruukt af
wi bruukt af
ji bruukt af
se bruukt af
Vergangen Tiet:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruuk af
wi bru­ken af
ji bru­ken af
se bru­ken af
Perfekt:
ik bün af­bruukt
du büst af­bruukt
he/se/dat is af­bruukt
wi sünd af­bruukt
ji sünd af­bruukt
se sünd af­bruukt
Kunjunktiv:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruuk af
wi bru­ken af
ji bru­ken af
se bru­ken af
Imperativ:
bruuk af!
bruukt af!
Infinitiv:
af­bru­ken
PPP:
af­bruukt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik bruuk af
du brookst af
he/se/dat brookt af
wi bruukt af
ji bruukt af
se bruukt af
Vergangen Tiet:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruuk af
wi bru­ken af
ji bru­ken af
se bru­ken af
Perfekt:
ik bün af­bruukt
du büst af­bruukt
he/se/dat is af­bruukt
wi sünd af­bruukt
ji sünd af­bruukt
se sünd af­bruukt
Kunjunktiv:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruuk af
wi bru­ken af
ji bru­ken af
se bru­ken af
Imperativ:
bruuk af!
bruukt af!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: af + bruken