Utspraak op Platt: /hɔnɪɡən/
Verb
Sülven: hon·nigen
[1]
Randwoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
Bispelen:
De Immen hebbt dit Johr goot honnigt.

Verbformen:

Infinitiv:
hon­nigen
PPP:
hon­nigt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik hon­nig
du hon­nigst
he/se/dat hon­nigt
wi hon­nigt
ji hon­nigt
se hon­nigt
Vergangen Tiet:
ik hon­nig
du hon­nigst
he/se/dat hon­nig
wi hon­nigen
ji hon­nigen
se hon­nigen
Perfekt:
ik heff hon­nigt
du hest hon­nigt
he/se/dat hett hon­nigt
wi hebbt hon­nigt
ji hebbt hon­nigt
se hebbt hon­nigt
Kunjunktiv:
ik hon­nig
du hon­nigst
he/se/dat hon­nig
wi hon­nigen
ji hon­nigen
se hon­nigen
Imperativ:
hon­nig!
hon­nigt!

Etymologie:

Woort afleidt von: Honnig