Utspraak op Platt: /anfɛçtn̩/
Verb
Sülven: an·fech·ten
[1]
Opbowoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
Dor leten se sik nich von anfechten.

Verbformen:

Infinitiv:
an­fech­ten
PPP:
an­fuch­ten
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik fecht an
du fechtst an
he/se/dat fecht an
wi fecht an
ji fecht an
se fecht an
Vergangen Tiet:
ik fücht an
du füchtst an
he/se/dat fücht an
wi füch­ten an
ji füch­ten an
se füch­ten an
Perfekt:
ik heff an­fuch­ten
du hest an­fuch­ten
he/se/dat hett an­fuch­ten
wi hebbt an­fuch­ten
ji hebbt an­fuch­ten
se hebbt an­fuch­ten
Kunjunktiv:
ik fücht an
du füchtst an
he/se/dat fücht an
wi füch­ten an
ji füch­ten an
se füch­ten an
Imperativ:
fecht an!
fecht an!
Infinitiv:
an­fech­ten
PPP:
an­fecht
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik fecht an
du fechtst an
he/se/dat fecht an
wi fecht an
ji fecht an
se fecht an
Vergangen Tiet:
ik fecht an
du fechtst an
he/se/dat fecht an
wi fech­ten an
ji fech­ten an
se fech­ten an
Perfekt:
ik heff an­fecht
du hest an­fecht
he/se/dat hett an­fecht
wi hebbt an­fecht
ji hebbt an­fecht
se hebbt an­fecht
Kunjunktiv:
ik fecht an
du fechtst an
he/se/dat fecht an
wi fech­ten an
ji fech­ten an
se fech­ten an
Imperativ:
fecht an!
fecht an!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: an + fechten