Wenn’t doch eerst Wiehnachten wöör: Bewahrtes und Bewährtes

Wat för dat doch för eene schööne Tiet, wat hefft wi nich allens belevt. Kann man sik hüüt kuum noch vörstellen, de Tiet in Advent un vör Wiehnachten. Wi harrn all jo nich veel, doch ik meen, wi wören glücklicher. Goot, de Tieden wören anners, stimmt woll, wi künnen ok nich so vele Anspröken stellen. Un dennoch, wi wören dankbor för dat, wat et överhaupt geev. Wi wören foken ok so’n beten mucksch, wenn de eene or de annere Wunsch nich up’n Wiehnachtsdisch leeg. Af un an geev dat ok Afgunst, wenn enige mehr ton Fest kriggten as man sülvst. Denn hefft de Öllern seggt, de hefft woll ’n Swien verköfft, un dat hett Geld in’t Huus brocht. Wie dem auch sei, die Zeiten waren anders, aber es kam wirkliche Freude auf über jedes noch so kleine Geschenk.