Utspraak op Platt: /kɔːkəln/
Verb
Sülven: ka·keln
[1]
Opbowoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
engelsch:
Bispelen:
[2]
Opbowoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
De Höhner kakelt in’n Hoff.
[3]
Opbowoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
Dat Kind kakelt so vör sik her.
[4]
Randwoortschatt

Verbformen:

Infinitiv:
ka­keln
PPP:
ka­kelt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik ka­kel
du ka­kelst
he/se/dat ka­kelt
wi ka­kelt
ji ka­kelt
se ka­kelt
Vergangen Tiet:
ik ka­kel
du ka­kelst
he/se/dat ka­kel
wi ka­keln
ji ka­keln
se ka­keln
Perfekt:
ik heff ka­kelt
du hest ka­kelt
he/se/dat hett ka­kelt
wi hebbt ka­kelt
ji hebbt ka­kelt
se hebbt ka­kelt
Kunjunktiv:
ik ka­kel
du ka­kelst
he/se/dat ka­kel
wi ka­keln
ji ka­keln
se ka­keln
Imperativ:
ka­kel!
ka­kelt!

Etymologie:

Woort afleidt von: kaken