Utspraak op Platt: /vɾøːy̯tn̩/
Verb
Sülven: wrö·ten
[1]
Randwoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
dig
Bispelen:
De Swien wrööt in’e Eer.

Verbformen:

Infinitiv:
wrö­ten
PPP:
wrööt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik wrööt
du wröötst
he/se/dat wrööt
wi wrööt
ji wrööt
se wrööt
Vergangen Tiet:
ik wrööt
du wröötst
he/se/dat wrööt
wi wrö­ten
ji wrö­ten
se wrö­ten
Perfekt:
ik heff wrööt
du hest wrööt
he/se/dat hett wrööt
wi hebbt wrööt
ji hebbt wrööt
se hebbt wrööt
Kunjunktiv:
ik wrööt
du wröötst
he/se/dat wrööt
wi wrö­ten
ji wrö­ten
se wrö­ten
Imperativ:
wrööt!
wrööt!

Etymologie:

Woort afleidt von: Wroot