Pronunciation: /afbɾuːkn̩/
verb
Syllabication: af·bru·ken
[1]
advanced vocabulary
Examples:
De Bessen is al ganz afbruukt.

Verbforms:

infinitive:
af­bru­ken
past participle:
af­bruukt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
present:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruukt af
wi bruukt af
ji bruukt af
se bruukt af
past:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruuk af
wi bru­ken af
ji bru­ken af
se bru­ken af
perfect:
ik bün af­bruukt
du büst af­bruukt
he/se/dat is af­bruukt
wi sünd af­bruukt
ji sünd af­bruukt
se sünd af­bruukt
conjunctive:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruuk af
wi bru­ken af
ji bru­ken af
se bru­ken af
imperative:
bruuk af!
bruukt af!
infinitive:
af­bru­ken
past participle:
af­bruukt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
present:
ik bruuk af
du brookst af
he/se/dat brookt af
wi bruukt af
ji bruukt af
se bruukt af
past:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruuk af
wi bru­ken af
ji bru­ken af
se bru­ken af
perfect:
ik bün af­bruukt
du büst af­bruukt
he/se/dat is af­bruukt
wi sünd af­bruukt
ji sünd af­bruukt
se sünd af­bruukt
conjunctive:
ik bruuk af
du bruukst af
he/se/dat bruuk af
wi bru­ken af
ji bru­ken af
se bru­ken af
imperative:
bruuk af!
bruukt af!

Etymology:

Compound word constructed from: af + bruken