Pronunciation: /ʏmkantn̩/
verb
Syllabication: üm·kan·ten
[1]
peripheral vocabulary
Low Saxon:
English:
Dutch:
German:

Verbforms:

infinitive:
üm­kan­ten
past participle:
üm­kant
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
present:
ik kant üm
du kantst üm
he/se/dat kant üm
wi kant üm
ji kant üm
se kant üm
past:
ik kant üm
du kantst üm
he/se/dat kant üm
wi kan­ten üm
ji kan­ten üm
se kan­ten üm
perfect:
ik heff üm­kant
du hest üm­kant
he/se/dat hett üm­kant
wi hebbt üm­kant
ji hebbt üm­kant
se hebbt üm­kant
conjunctive:
ik kant üm
du kantst üm
he/se/dat kant üm
wi kan­ten üm
ji kan­ten üm
se kan­ten üm
imperative:
kant üm!
kant üm!

Etymology:

Compound word constructed from: üm + kanten