Utspraak op Platt: /fəɾkvakəln/
Verb
Sülven: ver·qua·ckeln
[1]
Opbowoortschatt
Bispelen:
He hett all sien Geld verquackelt.

Verbformen:

Infinitiv:
ver­qua­ckeln
PPP:
ver­qua­ckelt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik ver­qua­ckel
du ver­qua­ckelst
he/se/dat ver­qua­ckelt
wi ver­qua­ckelt
ji ver­qua­ckelt
se ver­qua­ckelt
Vergangen Tiet:
ik ver­qua­ckel
du ver­qua­ckelst
he/se/dat ver­qua­ckel
wi ver­qua­ckeln
ji ver­qua­ckeln
se ver­qua­ckeln
Perfekt:
ik heff ver­qua­ckelt
du hest ver­qua­ckelt
he/se/dat hett ver­qua­ckelt
wi hebbt ver­qua­ckelt
ji hebbt ver­qua­ckelt
se hebbt ver­qua­ckelt
Kunjunktiv:
ik ver­qua­ckel
du ver­qua­ckelst
he/se/dat ver­qua­ckel
wi ver­qua­ckeln
ji ver­qua­ckeln
se ver­qua­ckeln
Imperativ:
ver­qua­ckel!
ver­qua­ckelt!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: ver- + quackeln