Utspraak op Platt: /ɾuːtvɾanɡəln/
Verb
Sülven: rut·wran·geln
[1]
Randwoortschatt
plattdüütsch:
Bispelen:
He hett en Steen ut de Muur rutwrangelt.
Dat Baby wrangelt sik ut de Büx rut.

Verbformen:

Infinitiv:
rut­wran­geln
PPP:
rut­wran­gelt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik wran­gel rut
du wran­gelst rut
he/se/dat wran­gelt rut
wi wran­gelt rut
ji wran­gelt rut
se wran­gelt rut
Vergangen Tiet:
ik wran­gel rut
du wran­gelst rut
he/se/dat wran­gel rut
wi wran­geln rut
ji wran­geln rut
se wran­geln rut
Perfekt:
ik heff rut­wran­gelt
du hest rut­wran­gelt
he/se/dat hett rut­wran­gelt
wi hebbt rut­wran­gelt
ji hebbt rut­wran­gelt
se hebbt rut­wran­gelt
Kunjunktiv:
ik wran­gel rut
du wran­gelst rut
he/se/dat wran­gel rut
wi wran­geln rut
ji wran­geln rut
se wran­geln rut
Imperativ:
wran­gel rut!
wran­gelt rut!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: rut + wrangeln