Utspraak op Platt: /fəɾknakn̩/
Verb
Sülven: ver·kna·cken
[1]
Randwoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
He hett lieks twee Äppel verknackt.
plattdüütsch:
veroordelen
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
[3]
Randwoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
Ik heff mi den Foot verknackt.

Verbformen:

Infinitiv:
ver­kna­cken
PPP:
ver­kna­ckt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik ver­knack
du ver­kna­ckst
he/se/dat ver­kna­ckt
wi ver­kna­ckt
ji ver­kna­ckt
se ver­kna­ckt
Vergangen Tiet:
ik ver­knack
du ver­kna­ckst
he/se/dat ver­knack
wi ver­kna­cken
ji ver­kna­cken
se ver­kna­cken
Perfekt:
ik heff ver­kna­ckt
du hest ver­kna­ckt
he/se/dat hett ver­kna­ckt
wi hebbt ver­kna­ckt
ji hebbt ver­kna­ckt
se hebbt ver­kna­ckt
Kunjunktiv:
ik ver­knack
du ver­kna­ckst
he/se/dat ver­knack
wi ver­kna­cken
ji ver­kna­cken
se ver­kna­cken
Imperativ:
ver­knack!
ver­kna­ckt!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: ver- + knacken