Utspraak op Platt: /hʊkəln/
Verb
Sülven: hu·ckeln
[1]
Opbowoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
De Straat huckelt hier teemlich.

Verbformen:

Infinitiv:
hu­ckeln
PPP:
hu­ckelt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik hu­ckel
du hu­ckelst
he/se/dat hu­ckelt
wi hu­ckelt
ji hu­ckelt
se hu­ckelt
Vergangen Tiet:
ik hu­ckel
du hu­ckelst
he/se/dat hu­ckel
wi hu­ckeln
ji hu­ckeln
se hu­ckeln
Perfekt:
ik heff hu­ckelt
du hest hu­ckelt
he/se/dat hett hu­ckelt
wi hebbt hu­ckelt
ji hebbt hu­ckelt
se hebbt hu­ckelt
Kunjunktiv:
ik hu­ckel
du hu­ckelst
he/se/dat hu­ckel
wi hu­ckeln
ji hu­ckeln
se hu­ckeln
Imperativ:
hu­ckel!
hu­ckelt!

Etymologie:

Woort afleidt von: Huckel