Utspraak op Platt: /fəɾkiːln̩/
Verb
Sülven: ver·kie·len
[1]
Randwoortschatt
plattdüütsch:
vernageln
[2]
Randwoortschatt
Bispelen:
Du hest di den Kopp verkielen laten.

Verbformen:

Infinitiv:
ver­kie­len
PPP:
ver­kielt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik ver­kiel
du ver­kielst
he/se/dat ver­kielt
wi ver­kielt
ji ver­kielt
se ver­kielt
Vergangen Tiet:
ik ver­kiel
du ver­kielst
he/se/dat ver­kiel
wi ver­kie­len
ji ver­kie­len
se ver­kie­len
Perfekt:
ik heff ver­kielt
du hest ver­kielt
he/se/dat hett ver­kielt
wi hebbt ver­kielt
ji hebbt ver­kielt
se hebbt ver­kielt
Kunjunktiv:
ik ver­kiel
du ver­kielst
he/se/dat ver­kiel
wi ver­kie­len
ji ver­kie­len
se ver­kie­len
Imperativ:
ver­kiel!
ver­kielt!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: ver- + Kiel