Utspraak op Platt: /stɔ͡ɐkəln/
Verb
Sülven: stor·keln
[1]
Randwoortschatt
aktiv bruukt
plattdüütsch:
unseker gahn, bi’t Gahn sik hen un her bewegen
düütsch:
schwankend gehen
straucheln
nedderlandsch:
struikelen
strompelen
engelsch:
stumble
Bispelen:
He storkelt so dör’t Leven.

Verbformen:

Infinitiv:
stor­keln
PPP:
stor­kelt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik stor­kel
du stor­kelst
he/se/dat stor­kelt
wi stor­kelt
ji stor­kelt
se stor­kelt
Vergangen Tiet:
ik stor­kel
du stor­kelst
he/se/dat stor­kel
wi stor­keln
ji stor­keln
se stor­keln
Perfekt:
ik bün stor­kelt
du büst stor­kelt
he/se/dat is stor­kelt
wi sünd stor­kelt
ji sünd stor­kelt
se sünd stor­kelt
Kunjunktiv:
ik stor­kel
du stor­kelst
he/se/dat stor­kel
wi stor­keln
ji stor­keln
se stor­keln
Imperativ:
stor­kel!
stor­kelt!

Etymologie:

Woort afleidt von: Stork
Riemwöör
Plattmakers Plattmakers is en plattdüütsch Wöörbook, dat de Wöör ok in verschedene annere Spraken översett. Mehr Infos.