Utspraak op Platt: /ɾɪnfɪn̩/
Verb
Sülven: rin·fin·nen
[1]
Randwoortschatt
sik ~
plattdüütsch:
mit wat vertroot warrn
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
He kunn sik in sien Rull noch nich rinfinnen.

Verbformen:

Infinitiv:
rin­fin­nen
PPP:
rin­fun­nen
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik finn rin
du finn­st rin
he/se/dat finn­t rin
wi finn­t rin
ji finn­t rin
se finn­t rin
Vergangen Tiet:
ik fünn rin
du fünn­st rin
he/se/dat fünn rin
wi fün­nen rin
ji fün­nen rin
se fün­nen rin
Perfekt:
ik heff rin­fun­nen
du hest rin­fun­nen
he/se/dat hett rin­fun­nen
wi hebbt rin­fun­nen
ji hebbt rin­fun­nen
se hebbt rin­fun­nen
Kunjunktiv:
ik fünn rin
du fünn­st rin
he/se/dat fünn rin
wi fün­nen rin
ji fün­nen rin
se fün­nen rin
Imperativ:
finn rin!
finn­t rin!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: rin + finnen