Utspraak op Platt: /fastʃɾuːm̩/
Verb
Sülven: fast·schru·ven
[1]
Randwoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
Schruuv man önnig fast, dat dat nich wedder apengeiht.

Verbformen:

Infinitiv:
fast­schru­ven
PPP:
fast­schruuvt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik schruuv fast
du schruuvst fast
he/se/dat schruuvt fast
wi schruuvt fast
ji schruuvt fast
se schruuvt fast
Vergangen Tiet:
ik schruuv fast
du schruuvst fast
he/se/dat schruuv fast
wi schru­ven fast
ji schru­ven fast
se schru­ven fast
Perfekt:
ik heff fast­schruuvt
du hest fast­schruuvt
he/se/dat hett fast­schruuvt
wi hebbt fast­schruuvt
ji hebbt fast­schruuvt
se hebbt fast­schruuvt
Kunjunktiv:
ik schruuv fast
du schruuvst fast
he/se/dat schruuv fast
wi schru­ven fast
ji schru­ven fast
se schru­ven fast
Imperativ:
schruuv fast!
schruuvt fast!
Infinitiv:
fast­schru­ven
PPP:
fast­schra­ven
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik schruuv fast
du schruuvst fast
he/se/dat schruuvt fast
wi schruuvt fast
ji schruuvt fast
se schruuvt fast
Vergangen Tiet:
ik schrööv fast
du schröövst fast
he/se/dat schrööv fast
wi schrö­ven fast
ji schrö­ven fast
se schrö­ven fast
Perfekt:
ik heff fast­schra­ven
du hest fast­schra­ven
he/se/dat hett fast­schra­ven
wi hebbt fast­schra­ven
ji hebbt fast­schra­ven
se hebbt fast­schra­ven
Kunjunktiv:
ik schrööv fast
du schröövst fast
he/se/dat schrööv fast
wi schrö­ven fast
ji schrö­ven fast
se schrö­ven fast
Imperativ:
schruuv fast!
schruuvt fast!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: fast + schruven