Utspraak op Platt: /afmaɾaxn̩/
Verb
Sülven: af·ma·ra·chen
[1]
Opbowoortschatt
sik ~
Bispelen:
De Juden müssen sik för den Pharao afmarachen.

Verbformen:

Infinitiv:
af­ma­ra­chen
PPP:
af­ma­rach­t
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik ma­ra­ch af
du ma­rach­st af
he/se/dat ma­rach­t af
wi ma­rach­t af
ji ma­rach­t af
se ma­rach­t af
Vergangen Tiet:
ik ma­ra­ch af
du ma­rach­st af
he/se/dat ma­ra­ch af
wi ma­ra­chen af
ji ma­ra­chen af
se ma­ra­chen af
Perfekt:
ik heff af­ma­rach­t
du hest af­ma­rach­t
he/se/dat hett af­ma­rach­t
wi hebbt af­ma­rach­t
ji hebbt af­ma­rach­t
se hebbt af­ma­rach­t
Kunjunktiv:
ik ma­ra­ch af
du ma­rach­st af
he/se/dat ma­ra­ch af
wi ma­ra­chen af
ji ma­ra­chen af
se ma­ra­chen af
Imperativ:
ma­ra­ch af!
ma­rach­t af!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: af + marachen