Utspraak op Platt: /ɪnfaŋn̩/
Verb
Sülven: in·fan·gen
[1]
Opbowoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
[2]
Opbowoortschatt
sik ~
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
Ik heff mi en Snööv infungen.

Verbformen:

Infinitiv:
in­fan­gen
PPP:
in­fun­gen
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik fan­g in
du fan­gst in
he/se/dat fan­gt in
wi fan­gt in
ji fan­gt in
se fan­gt in
Vergangen Tiet:
ik fün­g in
du fün­gst in
he/se/dat fün­g in
wi fün­gen in
ji fün­gen in
se fün­gen in
Perfekt:
ik heff in­fun­gen
du hest in­fun­gen
he/se/dat hett in­fun­gen
wi hebbt in­fun­gen
ji hebbt in­fun­gen
se hebbt in­fun­gen
Kunjunktiv:
ik fün­g in
du fün­gst in
he/se/dat fün­g in
wi fün­gen in
ji fün­gen in
se fün­gen in
Imperativ:
fan­g in!
fan­gt in!
Infinitiv:
in­fan­gen
PPP:
in­fan­gen
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik fan­g in
du fan­gst in
he/se/dat fan­gt in
wi fan­gt in
ji fan­gt in
se fan­gt in
Vergangen Tiet:
ik fun­g in
du fun­gst in
he/se/dat fun­g in
wi fun­gen in
ji fun­gen in
se fun­gen in
Perfekt:
ik heff in­fan­gen
du hest in­fan­gen
he/se/dat hett in­fan­gen
wi hebbt in­fan­gen
ji hebbt in­fan­gen
se hebbt in­fan­gen
Kunjunktiv:
ik fun­g in
du fun­gst in
he/se/dat fun­g in
wi fun­gen in
ji fun­gen in
se fun­gen in
Imperativ:
fan­g in!
fan­gt in!
Infinitiv:
in­fan­gen
PPP:
in­fan­gen
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik fan­g in
du fan­gst in
he/se/dat fan­gt in
wi fan­gt in
ji fan­gt in
se fan­gt in
Vergangen Tiet:
ik fün­g in
du fün­gst in
he/se/dat fün­g in
wi fün­gen in
ji fün­gen in
se fün­gen in
Perfekt:
ik heff in­fan­gen
du hest in­fan­gen
he/se/dat hett in­fan­gen
wi hebbt in­fan­gen
ji hebbt in­fan­gen
se hebbt in­fan­gen
Kunjunktiv:
ik fün­g in
du fün­gst in
he/se/dat fün­g in
wi fün­gen in
ji fün­gen in
se fün­gen in
Imperativ:
fan­g in!
fan­gt in!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: in + fangen