Utspraak op Platt: /dɔːlbɾɛɪ̯kn̩/
Verb
Sülven: dal·bre·ken
[1]
Opbowoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
engelsch:
Bispelen:
He is ünner sien swoor Schicksal dalbraken.
[2]
Randwoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
Wi hebbt unse ole Schüün nu ok dalbraken.

Verbformen:

Infinitiv:
dal­bre­ken
PPP:
dal­bra­ken
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik breek dal
du bri­ckst dal
he/se/dat bri­ckt dal
wi breekt dal
ji breekt dal
se breekt dal
Vergangen Tiet:
ik bröök dal
du bröökst dal
he/se/dat bröök dal
wi brö­ken dal
ji brö­ken dal
se brö­ken dal
Perfekt:
ik bün dal­bra­ken
du büst dal­bra­ken
he/se/dat is dal­bra­ken
wi sünd dal­bra­ken
ji sünd dal­bra­ken
se sünd dal­bra­ken
Kunjunktiv:
ik bröök dal
du bröökst dal
he/se/dat bröök dal
wi brö­ken dal
ji brö­ken dal
se brö­ken dal
Imperativ:
breek dal!
breekt dal!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: dal + breken