Utspraak op Platt: /kɔpt͡saɪ̯zn̩/
Verb
Sülven: kopp·zei·sen
[1]
Randwoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
De Blücher is 1915 koppzeist un ünnergahn.
[2]
Randwoortschatt
Figurativ
plattdüütsch:
düütsch:
Bispelen:
De Wagen is in’n Graven raakt un koppzeist.

Verbformen:

Infinitiv:
kopp­zei­sen
PPP:
kopp­zeist
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik kopp­zeis
du kopp­zeist
he/se/dat kopp­zeist
wi kopp­zeist
ji kopp­zeist
se kopp­zeist
Vergangen Tiet:
ik kopp­zeis
du kopp­zeist
he/se/dat kopp­zeis
wi kopp­zei­sen
ji kopp­zei­sen
se kopp­zei­sen
Perfekt:
ik bün kopp­zeist
du büst kopp­zeist
he/se/dat is kopp­zeist
wi sünd kopp­zeist
ji sünd kopp­zeist
se sünd kopp­zeist
Kunjunktiv:
ik kopp­zeis
du kopp­zeist
he/se/dat kopp­zeis
wi kopp­zei­sen
ji kopp­zei­sen
se kopp­zei­sen
Imperativ:
kopp­zeis!
kopp­zeist!

Etymologie:

Woort afleidt von: Kopp