Utspraak op Platt: /afkiːn̩/
Verb
Sülven: af·kie·nen
[1]
Opbowoortschatt

Verbformen:

Infinitiv:
af­kie­nen
PPP:
af­kient
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik kien af
du kienst af
he/se/dat kient af
wi kient af
ji kient af
se kient af
Vergangen Tiet:
ik kien af
du kienst af
he/se/dat kien af
wi kie­nen af
ji kie­nen af
se kie­nen af
Perfekt:
ik heff af­kient
du hest af­kient
he/se/dat hett af­kient
wi hebbt af­kient
ji hebbt af­kient
se hebbt af­kient
Kunjunktiv:
ik kien af
du kienst af
he/se/dat kien af
wi kie­nen af
ji kie­nen af
se kie­nen af
Imperativ:
kien af!
kient af!

Etymologie:

Sett sik tohoop ut: af + kienen