Utspraak op Platt: /kɾɪnɡəln/
Verb
Sülven: krin·geln
[1]
Opbowoortschatt
sik ~
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
engelsch:
Bispelen:
De Steert von’t Swien kringelt sik.
[2]
Opbowoortschatt
plattdüütsch:
düütsch:
nedderlandsch:
Bispelen:
He kringelt sik vör Lachen.

Verbformen:

Infinitiv:
krin­geln
PPP:
krin­gelt
ik
du
he/se/dat
wi
ji
se
Nutiet:
ik krin­gel
du krin­gelst
he/se/dat krin­gelt
wi krin­gelt
ji krin­gelt
se krin­gelt
Vergangen Tiet:
ik krin­gel
du krin­gelst
he/se/dat krin­gel
wi krin­gel­en
ji krin­gel­en
se krin­gel­en
Perfekt:
ik heff krin­gelt
du hest krin­gelt
he/se/dat hett krin­gelt
wi hebbt krin­gelt
ji hebbt krin­gelt
se hebbt krin­gelt
Kunjunktiv:
ik krin­gel
du krin­gelst
he/se/dat krin­gel
wi krin­gel­en
ji krin­gel­en
se krin­gel­en
Imperativ:
krin­gel!
krin­gelt!

Etymologie:

Woort afleidt von: Kringel